Yeter ki Müzik Olsun

Serdar Ortaç etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

DERLİ TOPLU BİR SERDAR ORTAÇ ALBÜMÜ

(24 Ağustos 2016 tarihinde Milliyet Sanat dergisi internet sitesinde yayımlanmıştır.)

Serdar Ortaç’ın yeni albümü “Gıybet”, geçtiğimiz günlerde Emre Müzik etiketiyle yayımlandı. 2015 yaz aylarında piyasaya çıkan “Çek Elini Kalbimden”in üzerinden henüz bir yıl bile geçmemişken Ortaç 2016 yazına yeni bir albümle girmek istemiş belli ki. İyi de yapmış. Zira yeterince ses getirmemiş o albümün açığını bu yeni albüm kapatacak gibi görünüyor.

Söz konusu sinema olduğunda bazen çok ucuz bir komediyi, iç bayıltan bir romantik komediyi, uyduruk bir bilim-kurgu, berbat bir avantür filmi iştahla seyredebiliriz. Eğlenmektir, kafa boşatmaktır, zaman öldürmektir maksat. Sadece sanat filmleri, nitelikli filmler izlemek bir övünme konusu değildir sinemaseverler arasında. Ama müzik için aynı şeyi söylemek çok zordur. Pop olanı, hafif, uçucu ve eğlendirici olanı dinlemek bir çeşit günah kabul edilir. Oysa pop tam da bu nedenle işe yarar kimi zaman. Hafif, uçucu, eğlendirici olduğu için.

İşte Serdar Ortaç albümlerini/şarkılarını en çok bu yüzden sevmiştik biz. Hafif, uçucu, eğlendirici olduğu için. Bakmayın, çoğunlukla küçümsesek bile bunu yapmak da kolay değildir. Dengeyi tutturmak için bir kimyager gibi ölçekli çalışmak gerekir. Zaman zaman doz kaçar, iş tatsızlaşır. Galiba Serdar Ortaç müziğine olan da buydu son birkaç yıldır. “Seni çöpe atacağım poşete yazık”la başlayan süreçte, doz nasılsa kaçmış, tabiri caizse Serdar Ortaç şarkıları (en azından bir kesimin nazarında) artık sıkmıştı.

“Gıybet”, Ortaç’ın bir toparlanma dönemine girdiğinin habercisi olabilir. Gereksiz “remix”ler, gürültülü patırtılı, fazla iddialı düzenlemeler, giderek daha saçmalaşan şarkı sözlerini filan sıyırıp atmış, başından beri süregelen hafif, uçucu ve eğlendirici tarafını tekrar parlatmış Ortaç bu albümde. Çok akılda kalıcı, basit melodiler, tekerlemeli söz öbekleri, yok yere uzamayan, tadında kalan ve biten şarkılarla “Gıybet”, derli toplu bir Serdar Ortaç albümü.

Neden ve nasıl tekrar dolaşıma girdiği bilinmez ama şu aralar pek rağbet gören eski bir kelimenin, “gıybet”in üzerine inşa edilen aynı adlı şarkı, boşuna albüme isim olarak konulmamış. Zor ve sıkıntılı geçen 2016 yazının eğlendiren şarkılarından biri olarak çok çalındı, çok dinlendi “Gıybet”. Söz, müzik ve düzenlemesi Mert Ekren imzası taşıyan bu şarkı ve sıralamada hemen ardından gelen, yine Mert Ekren’in elinden çıkmış “Fakir”le birlikte albümün en sıkı kozu zira. Serdar Ortaç, Ayla Çelik, Emrah İş ve Nurettin Çolak ortak çalışması olan “Abi” de Suat Aydoğan’ın eğlenceli düzenlemesi ve akılda kalıcı sözleriyle ön plana çıkıyor.

Tan Taşçı’nın söz ve müziğini yazdığı, sesiyle de Ortaç’a eşlik ettiği “Çakal”, Serdar Ortaç imzalı söz ve müzikleriyle “Sulu Göz” ve “Sultan”, tipik Serdar Ortaç şarkıları olarak bu türü ve tarzı sevenleri epeyce memnun edecektir. Yine de ben Ortaç’ın yerinde olsam ikinci klip şarkısı olarak “Sulu Göz” yerine “Abi”yi tercih ederdim.

Tamamen ticari bir mantıkla kotarılan albümün yavaş ve orta tempo şarkıları da ardı ardına son dört sıraya konulmuş. Arabesk sözler, melodiler ve ritimlerle “Harap” ve “Kalleş”, albümün “damar” kontenjanını doldurabilecek iki şarkı. Yetmezse “Tatlı Belam” da var. Ancak bu dörtlünün içinde en dikkat çekici olanı “Yarım Gitti”. Söz ve müziği Serdar Ortaç’a ait bu şarkı, Sadun Ersönmez’in senfonik düzenlemesiyle parlıyor.

Albümün kapak fotoğrafları İsmail Hakkı Koç tarafından çekilmiş, kartonet tasarımı ise Özgür Arcan’ın elinden çıkmış. Kartoneti, kapağı ve içeriği ile her bakımdan Serdar Ortaç’ın ‘90’lardaki altın günlerini çağrıştıran bu albüm onu o günlere geri döndürür mü bilinmez ama şimdiki zamanın neşesiz ve eğlencesiz günlerinde pop müziğe sığınanlara gayet iyi gelebilir.

AĞUSTOS 2016

Serdar Ortaç’ın hep kumarda ne çok para kaybettiği konuşulur; kendisi de anlatır sık sık. Müzik çevreleri dışında pek de bilinmeyen şey ise Ortaç’ın müzikte de çok para harcadığıdır. Harcamak dedim zira buna kaybetmek denemez, müzikten kazandıklarını müziğe yatırıyor sonuçta.

Şöyle ki… Bilen bilir, her şarkısını farklı farklı aranjörlere defalarca aranje ettirir Serdar Ortaç. Hepsinin de parasını öder. Çoğu zaman içlerinden birini kullanır, belki bir “remix” albüm yaparsa, birkaç farklı versiyonu daha. Ama hep en iyisini bulma çabasındadır. Serdar Ortaç der, gülümser geçersiniz çoğu zaman ama o çok ciddiye alır işini.

Durup dururken niye öveyim şimdi Serdar Ortaç’ı, çoğu zaman yeriyor iken üstelik? Çünkü onu eleştiriyor olmamız bu yönünü görmezden gelmemize sebep değil.

Şu da var ki Serdar Ortaç dinlemek yıllar yılı birileri için eğlendiren bir şeyken, birileri için “guity pleasure” yani “suçlu zevk”ti. “Bu ne yahu, ahahahaha Japon kılıklı çocuk kızın göbeğinden zeytin yiyor, yok artık!” diye gülerken “Karabiberim vur kadehlere,” diye kıvır kıvır göbek attığımız, “Ulan bu ne saçma şarkı sözü, ne demek şimdi aşk bu kızıl ötesi, yaralı müzesi, zuhahaha,” diye dalga geçerken “Seni çöpe atacağım poşete yazık,” diye zıp zıp zıpladığımız olmadı mı, oldu. En çok da “Hayat beni neden yoruyorsun?” diye bağıra çağıra dans edenleri görmüşümdür. “Bu devirde kimse sultan değil, hükümdar değil, bezirgan değil”i severek dinlemiş ya da dinlememiş olun ama hiç bilmiyor olamazsınız mesela. İmkân ve ihtimal yok. Hiç boşuna “kulağıma o kadar çok çalındı ki, ister istemez aklımda kaldı” filan demeyin; bal gibi de eğlendiniz dinlerken. Dalgasını geçerken bile eğlendiniz.

Şimdi hâl böyleyken, Serdar Ortaç’ın o saçma sağan, hiçbir iler tutar yeri olmayan söz öbekleriyle ve son derece basit melodik örgülerle kurduğu şarkılarını istediğimiz kadar eleştirelim, bir yandan da kabul etmek zorundayız ki bu adam yirmi yıl boyunca bu şarkıları ama nefret ettirerek, ama sevdirerek bir şekilde hayatlarımıza soktu. Ve bütün eleştirilere, alaylara rağmen de kapı gibi sağlam durarak yaptı bunu. Şayet bizim sandığımız kadar elit bir müzik zevkimiz ve anlayışımız olsaydı, emin olun bunu başaramazdı. Yani Serdar Ortaç’a kızmak da bir yere kadar.

Gel gelelim, yirmi yıldan bu yana çok şey de değişti. Bir zamanlar yediğimiz çok şeyi yemeyebiliyoruz artık. Bir de üreten tarafında aşınma, yıpranma payı, dinleyen tarafında ise bıkkınlık ve sıkılma payı olması çok doğal. Haliyle o istikrarını bozmuyor, hâlâ tam gaz çalışıyor olsa bile, Serdar Ortaç şarkıları eskisi kadar prim yapmıyor ki bunu 2014 yılında yayımlanan “Bana Göre Aşk” albümü sayesinde açık ve net olarak gördük.

O ara bir de hastalık geçirdi Serdar. Albümün başarısızlığını da buna bağlayarak tekrar canını dişine taktı ve 2015 damgalı “Çek Elini Kalbimden “ adlı yeni albümüyle tekrar karşımıza çıktı. Albüm, geçtiğimiz günlerde Emre Müzik etiketiyle yayımlandı.

Peki bu yeni albüm zevahiri kurtarır, durumu tekrar Serdar Ortaç lehine çevirir mi? Onu görebiliyor olsam müzik prodüktörü olurdum, müzik eleştirmeni değil. Ama şunu söyleyebilirim ki, bir önceki albüme kıyasla daha fazla ses getirmesi şaşırtıcı olmaz. Çünkü artık kendini çok tekrar etmeye başladığının farkına varmış olsa gerek ki, bu defa tamamen kendi yazdığı şarkılara yaslamamış sırtını. Bu durum biraz farklı renkler getirmiş albüme. Bir de düzenlemeler konusunda biraz daha ‘90’lar kafasından çıkıp bugünlere gelmiş ki bu da iyi olmuş. Tabii Ortaç’ın o içli, hisli ama bir taraftan da kafa tutan şarkı söyleme biçiminde bir değişiklik yok.

Albüme adını veren ve ilk klip şarkısı olarak seçilen “Çek Elini Kalbimden (Konuş Yüzüme)” bir Bulgar şarkısından adapte. Bununla beraber iki şarkıyı daha Emrah İş ve Nurettin Çolak düzenlemiş. Birisi Ayşen ve Kemal Şimşekyay çifti tarafından yazılan “Yatsıya Kadar”, diğeri ise bir Yunan şarkısından adapte edilmiş “Korktum”. Her üçünde de elektronik dans müziği öğeleri belirgin bir biçimde ön planda zaten. Zira hem Emrah İş, hem de Nurettin Çolak, prodüktörlük ve “dj”lik becerileri yurt dışında da kabul görmüş iki isim. Bakmayın siz Türkiye pazarında adlarını sık sık duymuyor olmamıza. Biraz araştırın ya da takip edin, onların neler yaptıklarını görürsünüz.

Çok “eller havaya” sevenlerden değilseniz, “dj” müziğine mesafeliyseniz bu üç şarkının üçünü de bağrınıza basmayacaksınız muhtemelen. Ben kendi adıma, “Yatsıya Kadar”ı Ortaç’ın sayısız prozodi hatası nedeniyle zor dinleyebildim. 2008 yılında Petek Dinçöz’ün “Tak Tak” adıyla Türkçe şarkı yaptığı Yunan parçasının Serdar Ortaç sözleriyle “Korktum”a dönüştürülmüş halini ise tanımakta zorlandım.

Çok klişe bir Serdar Ortaç şarkısı ararsanız “Nankör”ü kaçırmayın. Saçma sözlü Serdar Ortaç şarkılarına müptelaysanız, albümün genelinde şarkı sözlerini makul ve mantıklı tutmuş (hepsini kendi yazmadığından olsa gerek) Ortaç’ın özüne döndüğü “İri Kıyım”ı tavsiye edebilirim size. Albümün bir Serdar Ortaç “hit”i olmaya en müsait şarkısı “Yerin Altı” ki onun da söz ve müziği Ortaç’a ait, düzenleme ise Volga Tamöz tarafından yapılmış.

Halk arasında “koy poposuna (kibarcası) rahvan gitsin” diye bilinen ve kullanılan kalıbı “koy, rahvan gitsin” diye edepli hale getirerek şarkı yapmak iyi bir fikir mi bilemedim ama Ayla Çelik böyle bir şarkı yazmış, Ortaç da Mustafa Ceceli düzenlemesiyle seslendirmiş. Şarkı albümün bütünü içerisinde, daha doğrusu Serdar Ortaç müziği içerisinde farklı tınlayan bir şarkı. O kalıp bir yana, sözler güzel, felsefesi anlaşılabilir. Sevmedim desem yalan olur. Bir Azeri şarkısından adapte edilen “Dedin Yok” da albümün farklı bir başka şarkısı. “Çok Yazık Sana” yine klişe bir Ortaç şarkısı, “Balım” ise sinir bozucu nakarat melodisi ve sözlerine rağmen, Murat Yeter’in güçlü düzenlemesiyle parlıyor.

Sözün özü Serdar Ortaç yine çalışmış, çabalamış, denemiş, uğraşmış ve bir yanıyla çok Serdar Ortaç, bir yanıyla da değişik bir Serdar Ortaç sunan ortaya karışık bir albüm yapmış. Sevenleri bayılacaktır/bayılmıştır muhtemelen. Sevmeyenlerine bir şey ifade edecek mi ya da yine zorla sevecekleri “guilty pleasure” şarkılar olacak mı, onu zaman gösterecek.

HAZİRAN 2015

Hakkımda

Takip Et

Bu Hafta Çok Okunanlar

Arşivden